Sukces jest naszym przyjacielem

Podmiot faktoringu

 
 
Przedsiębiorca (faktorant)- sprzedawca (dostawca) towarów i usług, to podmiot prowadzący określoną działalność gospodarczą i dokonujący sprzedaży lub dostawy towarów, albo świadczący określone usług. Bywa w obecnej literaturze przedmiotu nazwany "klientem", w stosunku faktoringowym, bowiem wchodzi on w określone relacje z firmą faktoringową, której staje się klientem. W polskim nazewnictwie prawniczym poprawne byłoby posługiwanie się terminem "przedsiębiorca" czy "podmiot gospodarczy", aczkolwiek termin ten w istocie odnosi się także i do faktora. Można więc mówić o "sprzedawcy" lub "dostawcy" towarów lub "usługodawcy".
 
Faktor – termin ten wywodzi się z języka łacińskiego (facere) i oznacza podmiot działający (czyniący) za pośrednika. Z praktyki światowej wynika, że faktorami z reguły są:
  • instytucje bankowe
  • wyspecjalizowane spółki faktoringowe
Zaangażowanie banków w transakcje faktoringowe jest w pełni zrozumiałe i uzasadnione zważywszy, że czynności prawne i faktyczne, jakie wiążą się z istotą faktoringu, z natury swej nadają się do włączenia ich do katalogu.
Pierwsze spółki faktoringowe powstały w USA. Ich działalność przejawia się głównie w nabywaniu wierzytelności od sprzedawców (dostawców) czy usługodawców oraz udzielaniu kredytów. W ten sposób spółki faktoringowe stały się konkurentami banków i ich tradycyjnej działalności.
Nie ma przeszkód prawnych ani faktycznych, aby działalność faktoringową mogła prowadzić osoba fizyczna, zajmując się nią w sposób profesjonalny. W prawie polskim podmiotem gospodarczym może być osoba fizyczna.
 
Dłużnik – odbiorca towarów lub usług zobowiązany do zapłaty. Nabywcą towarów i usług w stosunku faktoringowym może być każdy, kto taki towar nabył lub na rzecz kogo wydano usługę. Mogą być nimi w szczególności przedsiębiorstwa produkcyjne, handlowe, czy usługowe, które tym razem były nabywcami określonych dóbr i usług. W stosunku faktoringowym oraz w stosunku między sprzedawcą (dostawcą) lub usługodawcą a nabywcami towarów lub usług, każda ze stron może być wierzycielem i dłużnikiem, ponieważ chodzi o zobowiązania wzajemne.
Podmiot faktoringuKlauzule stosowane w umowie faktoringuPodstawowe funkcje faktoringuFormy faktoringuTreść umowy faktoringuOferta faktoringu

Zmiany w ustawie o ogłaszaniu aktów normatywnych

Z początkiem 2012 roku weszła w życie ustawa z dnia 4 marca 2011 r. o zmianie ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych oraz niektórych innych ustaw. Ustawa wprowadza zmiany w sposobie wydawania aktów prawnych, dawny sposób papierowy zastąpi wersja elektroniczna.
Podstawę do ogłoszenia aktu normatywnego lub innego aktu prawnego z dniem 1 stycznia 2012 r. stanowi akt w formie dokumentu elektronicznego, który musi być podpisany, bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy kwalifikowanego certyfikatu, złożonym przez odpowiedni organ wydający akt. Jedynie Monitor Polski B, nadal będzie wydawany w formie papierowej, a jego zakup nadal będzie możliwy w odpowiednich miejscach sprzedaży w formie papierowej.
Również zbiory prawa miejscowego - wojewódzkie dzienniki urzędowe, akty prawa powiatowego czy gminnego, będą wydawane w formie elektronicznej, a organ wydający je prowadzić będzie odrębną stronę internetową w celu udostępnienia dokumentów w internecie. Natomiast Dzienniki Ustaw i Monitorów Polski będą publikowane przez Rządowe Centrum Legislacji na stronie internetowej. Akty prawne będą dostępne do pobrania nieodpłatnego tylko w formie elektronicznej na odpowiednich stronach internetowych, bądź w odpowiednich urzędach administracji rządowej czy samorządu terytorialnego.
Ustawa z dnia 4 marca 2011 r. zakłada również, że od początku 2016 roku Marszałek Sejmu przy współpracy Rządowego Centrum Legislacji i organów administracji rządowej ogłasza tekst jednolity nowelizowanej ustawy, nie rzadziej niż 12 miesięcy od momentu wejścia w życie pierwszej zmiany w ustawie. Natomiast teksty jednolity aktów normatywnych innych niż ustawa ogłasza organ właściwy do wydania aktu normatywnego, nie rzadziej niż raz na 12 miesięcy, ale w tym zakresie ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 2012 roku.